سیستم پایدار متوسط بهتر از سیستم ناپایدار ولی خوب!!

پیش بینی پذیری یا آلیس در سرزمین عجایب؟!

احتمالا شنیدید که یک شبه ظرفیت های پذیرش دستیاری رو کم کردن و یک شبه هم زیادش کردن!

از کم شدن ظرفیت ها توی این شرایط ناراحت شدیم. از زیاد شدنش خوشحال شدیم. ولی حواسمون نبود که برای “یک شبه بودنش” باید زار زار گریه میکردیم!!

یک شبه سربازها محروم میشن از امتحان و برنامه ها میره رو هوا!

یک شبه منابع رو عوض میکنن و برای همون سال اعمال میکنن!!

یک شبه تاریخ امتحان عوض میشه!!

یک شبه میگن استریت ها نمیتونن امتحان بدن و بعد تکذیب میکنن (سال های قبل)!!

یک شبه طرح سهمیه مدافعین سلامت میدن و …

اینجا معمولا حواس ها جلب خبر اصلی میشه. و به “یک شبه” بودن این تصمیم ها کمتر توجه میشه.

بدتر از اون “عطف به ما سبق” شدن هست. یعنی قانونی که امروز تصویب میشه از همین دوره رزیدنتی اعمال میشه و حتی اگه تاثیری روی دوره های قبلی داره روی اونا هم ممکنه اعمال کنن!!

همه اینا باعث “ناپایداری” میشه.

یکی از اصلی ترین تلاش های صنفی و اعتراضات باید تقاضای “پایداری” باشه. یعنی چی؟

یعنی اگه دارید قانون تصویب میکنید که سربازها نتونن امتحان بدن و فرضا من قبول میکنم که به هر دلیلی این تصمیم لازم بوده. این قانون باید 3 سال دیگه شروع به اعمال کنه. که اونی که الان داره وارد اینترنی میشه تکلیفش رو بدونه! نه که برای امسال اعمال بشه که اونی که 6 ماهه داره میخونه متوجه بشه نمیتونه امتحان بده.

یعنی اگه میخوایید رفرنس فلان درس رو عوض کنید باید بگید از سال بعد عوض خواهد شد.

یعنی اگه ظرفیت رو میخوایید کم کنید یا زیاد کنید باید خییییلی تدریجی و در طول چند سال و با اعلام قبلی این کار رو کنید تا اون استاژر که الان داره برای آینده ش برنامه ریزی میکنه بدونه چیکار باید کنه.

اگه میخوای فلان تغییر رو توی طرح پزشکی عمومی اعمال کنی باید 7 سال بعد اجراش کنی. چون اون دانشجویی که وارد پزشکی شده با خودش حساب کرده با فلان قانون 2 سال طرح خواهد داشت و سرنوشتش با یه جلسه اینور و اونور نمیشه.

به عبارت دیگه اولین و پایه ای ترین حقی که ما داریم اینه که سیستم پایدار و پیش بینی پذیر داشته باشیم. گاها این حق اونقدر پایه ای هست که یادمون میره.